Λουκία Αποστολίδη
Ψυχολόγος, Msc Ψυχολόγος της Υγείας, Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια, Δραματοθεραπεύτρια
Για να αναπτύξουν τα παιδιά εσωτερική σιγουριά χρειάζονται πρώτα από όλα ψυχική και συναισθηματική υποστήριξη. Όταν ένα παιδί δεν καταφέρνει κάτι, το αντιλαμβάνεται αμέσως κι από μόνο του, δε χρειάζεται να το επισημάνουμε κι εμείς. Ήδη από το πρώτο του βήμα, το παιδί προσπαθεί να αυτονομηθεί και χρειάζεται τους γονείς του να βρίσκουν όμορφα τα πρώτα βήματά του, αλλά ταυτόχρονα χρειάζεται και την σιγουριά ότι του επιτρέπεται να προχωρήσει μερικά βήματα μακριά τους.
Οι ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΣΥΝΗΘΩΣ ΑΝΑΚΑΤΕΥΟΝΤΑΙ ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΑ
Είναι αυτονόητο ότι οι ενήλικες πρέπει να συνοδεύουν τα παιδιά τους στην εσωτερική τους πορεία προς την ωριμότητα και να συμμετέχουν στη ζωή τους. Αυτό βέβαια συνεπάγεται ότι πρέπει να παίρνουν μέρος στις επιτυχίες και αποτυχίες των παιδιών τους. Αλλά σε τι βαθμό έχει ανάγκη κάθε παιδί να εμπλέκονται οι γονείς του, διαφέρει από παιδί σε παιδί.
Τα παιδιά που οι πράξεις τους πάντα σχολιάζονται και αξιολογούνται, αρχίζουν σταδιακά να μην κάνουν καμιά προσπάθεια, και χρειάζονται πίεση για να λειτουργήσουν.
Όσο μεγαλώνουν τα παιδιά τόσο λιγότερο χρειάζονται υποστήριξη σε πρακτικά θέματα. Είναι φυσιολογικό να στενοχωριόμαστε, όταν τα παιδιά δεν καταφέρνουν κάτι που θα ήθελαν πολύ. Όμως όποιος εμπλέκεται και προσπαθεί να βοηθήσει με αυτόν τον τρόπο, δεν αφήνει τα παιδιά να αναπτύξουν πρωτοβουλίες και στρατηγικές επίλυσης προβλημάτων, ούτε να αντέξουν την διαπίστωση ότι μερικά πράγματα δεν πετυχαίνουν με την πρώτη.
ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΤΥΧΙΕΣ
Η ασφάλεια του σπιτιού και του παιδικού σταθμού παρέχει στο παιδί τον χρόνο και τον χώρο που χρειάζεται για να ανακαλύψει και να εξελίξει τις δεξιότητες του. Αυτό που χρειάζεται από τους ενήλικες είναι να θέτουν μόνο όσους κανόνες είναι απολύτως απαραίτητοι και να εμπλέκονται όσο το δυνατόν λιγότερο. Ένα τέτοιο πλαίσιο του παρέχει ασφάλεια και σιγουριά και ενισχύει την επιθυμία του να ανακαλύψει τον κόσμο και να μη συμμορφώνεται χωρίς συζήτηση στους περιορισμούς που του επιβάλλονται. Μια ανοιχτή στάση από τους ενήλικες προς το παιδί, το βοηθάει να διαμορφώσει τις προσωπικές του φιλοδοξίες, και όχι να προσπαθεί να πετύχει αυτό που νομίζει ότι χρειάζονται οι ενήλικες του περιβάλλοντος του, προκειμένου να το αποδεχτούν και να το αγαπούν.
ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΑΣ
1. Γινόμαστε ο καθρέφτης του παιδιού μας. Ο άνθρωπος είναι μιμητικό όν και το παιδί μαθαίνει την ζωή και τον εαυτό του μιμούμενο εμάς. Αν διαπιστώσει πως εμείς σεβόμαστε τον εαυτό μας και δεν μας κερδίζει μια αποτυχία το ίδιο θα κάνει κι αυτό.
2. Του μαθαίνουμε να επιμένει. Αλλά και να υπομένει και να αγωνίζεται μέχρι να πετύχει τους στόχους του.
3. Επιβραβεύουμε κάθε μικρή του πρόοδο.
4. Αποφεύγουμε τις συγκρίσεις. Μέσω της σύγκρισης τσαλακώνεται η αυτοεκτίμηση του παιδιού. Επιτρέπουμε στο παιδί να βελτιώσει τις επιδόσεις του στηρίζοντας λοιπόν τις προσπάθειές του.
5. Ομολογούμε με κάθε ειλικρίνεια πως κι εμείς έχουμε φοβηθεί. Τα παιδιά καθησυχάζονται πολύ όταν συνειδητοποιούν πως τα πρόσωπα που θεωρούν σημαντικά έχουν περάσει ανάλογες δυσκολίες με τις δικές τους.
6. Μαθαίνουμε το χιούμορ. Ενθαρρύνουμε το παιδί να αντιμετωπίζει με χιούμορ ακόμη και τα δυσάρεστα γεγονότα.
7. Απενοχοποιούμε το παιδί. Του εξηγούμε πως αν κάποιος μεγάλος θυμώνει μαζί του ή κάποιο παιδί το κοροϊδεύει ή του επιτίθεται αυτό δεν σημαίνει ότι φταίει ή πως είναι κακό παιδί.
8. Η υπερπροστασία βλάπτει. Το παροτρύνουμε να ξεπεράσει τον εαυτό του, ακόμα κι αν αυτό είναι δύσκολο, με την προϋπόθεση πάντα ότι θα κάνει πράγματα που επιτρέπονται για την ηλικία του. Η στοιχειώδης αυτονομία και η ανεξαρτησία είναι απαραίτητα συστατικά για το παιδί ώστε να ολοκληρωθεί.
9. Του μαθαίνουμε πως αξίζει πολλά. Ανεξάρτητα με το πόσο αποδίδει.
10. Το προτρέπουμε να αποδέχεται χωρίς ταραχή τόσο τον έπαινο όσο και την αποδοκιμασία. Με λίγα λόγια, του διδάσκουμε την ψυχραιμία.
11. Το προτρέπουμε να βάζει στόχους. Και βέβαια να παίρνει αποφάσεις και να λύνει προβλήματα. Εννοείται πως το να βάζει στόχους δεν ακυρώνει την υποστηρικτική μας διάθεση και την ελευθερία να ζητάει βοήθεια.
12. Το κάνουμε να νιώσει ιδιαίτερο. Και του λέμε από νωρίς ότι κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός.